Hartenvrouw

  • Over mij
  • Trouwceremonie
  • Rouwceremonie
  • Portfolio
  • Blog
  • Contact

Logo Hartenvrouw

Vriendschap

2 augustus 2017 By Gerda Bijlmakers Reageer

Wat is het toch een bijzonder iets . . . een familieband. Hoe komt het dat in sommige families het geluk in de onderlinge verstandhoudingen niet op kan en het binnen andere families vaak kommer en kwel is? Waar zit ‘m de crux? Wat is het toverwoord voor een goede verstandhouding? Volgens mij is dat er gewoonweg niet. Toch, onlangs op een familiedag, gooide ik dit onderwerp eens in de groep. Hoe komt het dat onze band zo aangenaam is? Als antwoord kreeg ik: ‘Omdat …we elkaar altijd de ruimte geven, ruimte om onszelf te zijn wanneer we samenzijn. Altijd geïnteresseerd in wat de ander te zeggen heeft en altijd luisteren zonder oordeel. Zeggen wat je van iets vindt zonder je te hoeven verdedigen’. Tja, als dat de basis vormt van samenzijn, dan hunker je naar die ontmoetingen.

Ik heb een broer en zus waarmee ik me graag omring. Zij hebben partners die toevoegen in ons familiegeluk. Mijn schoonfamilie is groot. Mijn man komt uit een gezin van zes zonen en één dochter. Allemaal mensen waar ik een zeer plezierige band mee heb. Hun partners zijn stuk voor stuk boeiende mensen. De onderlinge verbondenheid voelt comfortabel. We zoeken elkaar op zodra daar behoefte aan is en we laten elkaar vrij als dat beter is. Familie betekent voor mij méér dan een bloedband; het betekent vooral ook vriendschap.

‘Vriendschap is een illusie’ zong het Goede Doel al heel veel jaren geleden. Ik ben het daar ni­et mee eens. Naast mijn familie vormen mijn vriendinnen (lees hier ook vrienden) een ‘gelukslaagje’ in mijn leven. Zij maken me beter bestand tegen de hindernissen die er te nemen zijn in dit leven.
Met vrienden kun je delen, álles delen. Ze zijn betrouwbaar, geven eerlijk advies en sturen je bij. Van vrienden leer je, je weet hoe ze over dingen denken en dat geeft je het inzicht om ‘t op sommige momenten op hun manier te doen. Ze zetten je recht als dat nodig is. Ik voel me gezegend en beschouw velen om mij heen als vrienden.

Zo zat ik deze zondagmorgen weer met mijn fietsdames op onze stalen rossen. Wanneer je naar onze outfit kijkt zou je denken dat we regelmatig de nodige colletjes bedwingen. Het is niet wat het lijkt . . . met hen verzink ik graag, in bermen en bossen, in diepgaande gesprekken. Ik heb ooit gezegd dat vrienden van nu de kerkgang van vroeger vervangen. Je kunt je aan je geloof vasthouden maar nog liever hou ik me vast aan goede vriendschappen.

En toch is niet iedere vriendschap bedoeld een leven lang te duren. Onlangs sprak ik hier met een jong koppel over. Wat betekent vriendschap voor jullie? Loyaliteit, warmte, aandacht…. maar soms loopt een vriendschap af. Dan staat je nog maar één ding te doen: Met achting je hoed afnemen en de ander bedanken voor alles wat in de vriendschap voor ieder van waarde is geweest.

Vriendschap is vrijheid in verbinding. Niet claimen en niet trekken, de ander vrij laten en zuinig zijn op je eigen vrijheid. Vriendschap is géén illusie, althans dat is mí­jn conclusie!

Onderwerp: Geen categorie

Hemelvaart

2 augustus 2017 By Gerda Bijlmakers Reageer

 

In zo’n prachtig Hemelvaartweekend moet je zorgen dat je die hemel een paar keer aantikt. Voor mijn gevoel is me dat gelukt!
Vrijdagmiddag mocht ik twee prachtige mensen in de echt verbinden, in het Jacob van Hornemuseum in Weert. Wat een prachtige plek om je liefde te formaliseren. Een grote groep gasten was daarvan getuige. Het bruidspaar zag er schitterend uit . Het sprak lieve woorden naar elkaar en mijn hart werd geraakt. Wat kan de liefde toch mooi zi…jn.
Diezelfde avond ging ik met mijn partner en vrienden picknicken langs het kanaal. Iedereen bracht lekkers mee en wanneer je deelt is er altijd voldoende voor elk. De zonsondergang, het goede gezelschap en de heerlijke wijn gaven mij het God-in-Frankrijk-gevoel.
Zaterdagmorgen. Met de fietsen op de drager rijden we per auto naar Muiden. Onze fietstocht kent maar een weg namelijk langs de Utrechtse Vecht. We starten in Muiden en fietsen via Weesp-Vreeland-Loenen-Breukelen-Maarssen naar het centrum van Utrecht. De ‘Nederlandse Loire’ is 52 kilometer lang onze metgezel. Ongelooflijk, een fietstocht met alleen maar superlatieven. Prachtige kastelen, buitenhuizen, uitgestrekte weilanden en veel molens die het landschap verfraaien. Op de Vecht een veelvoud aan bootjes, groot en klein, mondain en basaal. Zolang je vaart doe je mee. Wij kiezen voor eenvoud, onze fietsen brengen ons waar we graag willen zijn. We hebben slaapspullen in de fietstassen en kijken wel waar en wat de avond ons brengt. Sinds enkele jaren zijn we lid van ˜Vrienden op de Fiets’ en dat betekent dat er honderden overnachtingsplaatsen zijn waar je welkom wordt geheten door mensen die er een genoegen in scheppen om fietsers te verwennen. Soms slaap je ergens maar een nacht en zou je nog graag langer willen blijven en soms heb je plekken waar het na een nacht ‘wel’ is geweest. Overal wordt je een schoon bed, een warme douche en een heerlijk ontbijt aangeboden. We prikten in het adressenboek van Vrienden op de fiets zomaar een adres ergens langs ons pad. We kwamen terecht in het koetshuis van Kasteel Oudaen in Breukelen. Ik moest mezelf even in mijn armen knijpen . . . toen ik door het raam naar buiten keek had ik uitzicht op het Kasteel en een buitenverblijf dat ik in één woord kan omschrijven als oogstrelend. We doen het bijna nooit maar de volgende dag hebben we exact dezelfde tocht langs de Vecht terug gefietst. Hier trap ik maar even een open deur in . . . Nederland is werkelijk waar prachtig! Je hoeft hier geen miljonair te zijn om je er een te voelen.
Onlangs las ik ergens een regel die indruk op mij maakte: Geniet; denk maar eens aan al die mensen die op de Titanic het dessertkarretje aan zich voorbij lieten gaan.

Onderwerp: Geen categorie

Moederschap

2 augustus 2017 By Gerda Bijlmakers Reageer

Het is zaterdagmorgen 28 januari 2017. Mijn oudste dochter vraagt: Mam, zullen we vandaag alles inpakken?. Vorige week heeft ze de sleutel van haar eerste echte huis gekregen. Iets waar zij samen met haar vriend lang naar uitgekeken heeft. Ik ben blij voor hen en zie dat zij net zo gelukkig zijn als ik meer dan 30 jaar geleden zelf was. Een eigen huis, een plek waar je zelf de dienst uitmaakt, waar niemand vragen stelt waar je liever geen antwoord op geeft. Vrij zijn op alle vlakken en helemaal los van je oudjes die de juiste vragen altijd op het foute moment en in de foute vorm stellen. Je vrij voelen is voor mij en mijn kinderen altijd een groot goed geweest. Hun verlangen hiernaar is mij niet onbekend.

Hier zit ik dan op haar bedrand, terugdenkend aan hoe het meer dan 23 jaar geleden begon. Ik had geen idee hoe intens de liefde voelt tussen een moeder en haar kind (vaders: voel u niet buitengesloten). Ik wist niet hoe bezorgd zijn echt voelde, niet hoe machteloosheid voelde en wat kwetsbaar zijn echt betekent. Maar nog meer heb ik me nooit kunnen beseffen welke superlatieven in geluksgevoel me ten deel zouden vallen vanaf de dag dat ik moeder werd. Een sprong in het diepe, een diepte die me veel hoogtepunten heeft opgeleverd.

Wat was het bijzonder om mijn twee dochters op te zien groeien, om ze te sturen en ze stuurloos te laten. Om ze vast te pakken als het nodig was, om ze los te laten als dat beter was. Mijn leven speelde zich dichtbij dat van hen af . . . en d¡t gaat nu veranderen.

Of ik geslaagd ben in mijn missie? Op sommige dagen geef ik mezelf een overtuigend JA als antwoord en op andere dagen staren mijn missers mij in koelte aan. Wat is het mooi om hier in gelijkwaardigheid met mijn dochters over te kunnen praten, om er op terug te blikken en er met zachtheid naar te kijken.

Toen ik moeder werd meende ik dat ik alles moest weten, dat ik voor alles een oplossing moest hebben en dat ik de jaren waarin ik voorsprong had op hen, ook de wijsheid die daarbij hoort in me droeg. Dat ik mijn rol als moeder voorbeeldig moest vertolken. Gaandeweg de rit werd ik naar de zijlijn gedirigeerd en kwam ik pas “in de wedstrijd” wanneer zij mij een plaats in het veld toebedeelden. Mijn rol werd er een van toeschouwer en niet meer van spelbepaler. Ik kijk met een glimlach terug naar die 23 jaren die achter mij liggen.
Nu ik hier op de bedrand zit durf ik te stellen dat mijn kinderen vast veel van mij geleerd zullen hebben, maar nog meer durf ik te beweren dat ik vooral veel van hen geleerd heb. Zij hebben mij een betere versie van mijzelf laten worden.

Vol vertrouwen ga ik mijn meisjes loslaten, het lege-nest-syndroom zal geen vat krijgen op mij. In mijn hoofd weet ik dat het zo hoort te gaan en mijn hart stemt er ook mee in. Zij groeien verder door naar zichzelf en ik heb vertrouwen en aanschouw. Mijn dienst zit erop, ze zijn en blijven altijd dichtbij me . . . ongeacht waar ze zich bevinden.

Onderwerp: Geen categorie

Afscheid

23 december 2016 By Gerda Bijlmakers Reageer

In augustus 1984 overleed mijn moeder. Zo maar . . . ineens. Dood zonder aankondiging. Ik was destijds 22 jaar. Het was een zware klap uit een onverwachte hoek. Mijn vader toonde daadkracht en zei: “Júllie zijn aan de beurt om te leven”. Vanaf dat moment was hij vader en moeder tegelijk.

Tijdens haar afscheid zaten wij, mijn vader, broer, zus en ik, op de eerste bank in die grote kerk. Een ereplaats waar niemand op zit te wachten. Echter, of je wil of niet, het leven doet! Haar afscheid was een kerkelijke dienst waarbij de pastoor zei wat hij al vaak had gezegd. Het hoorde bij die tijd en bij het geloof. En dat geloof hoorde bij mijn moeder.

De dood zelf verandert niet. Voor velen was en is het de grootste vijand, voor sommigen een vriend die je graag wil omarmen. Het afscheid anno nu is echter wél anders. Veel mensen vermijden het onderwerp ‘dood’ niet meer. Ze durven dit onderdeel , dat bij het leven hoort, in de ogen te kijken. Tegenwoordig spreken wij onze wensen uit ten aanzien van ons afscheid. Sommigen voeren ook ná hun leven nog graag de regie. En hoe fijn is het, dat nabestaanden niet met vragen blijven zitten waar alleen de overledene het antwoord op wist.

Na een mooi en persoonlijk afscheid vraag ik me zelf steeds vaker af hoe bijzonder het had kunnen zijn als de overledene mee had mogen luisteren naar de liefdevolle uitlatingen die de nabestaanden uitdeelden tijdens het afscheid. Wat zou het toch mooi zijn om je leven afgerond te zien worden met een passend afscheid waarbij je zelf nog mag ervaren welke betekenis je had voor anderen. Waarvoor werd je bemind en waarvoor was je geliefd? Wát in je was aardig en wat was er eigenaardig? Waarin blonk je uit en wat kreeg je nooit onder de knie? Een samenvatting van je leven als afronding van de jaren die je ten deel vielen. Het overwegen waard . . . om dit tijdens je leven nog te mogen beleven.

Ik heb het mogen doen . . . op uitnodiging met mensen in gesprek gaan die weten dat het laatste fluitsignaal niet lang meer op zich laat wachten. Een man zei ooit tegen mij: “Ik wil dat jij bij mijn afscheid mijn levensverhaal vertelt. En ik wil weten wát je zegt”. Zijn tijd raakte op en ik ben aan zijn wens tegemoet kunnen komen. Ik heb zijn levensverhaal opgeschreven en heb het daarna zelf aan hem voorgelezen, enkele weken voor zijn overlijden.

Een vrouw op hoge leeftijd vroeg mij onlangs om haar afscheid met mij te bespreken. Ik heb een aanvang gemaakt met het schrijven van haar levensverhaal. Ik heb haar vragen gesteld over haar leven, over hoe ze was als jong meisje, over hoe het voelde om haar latere echtgenoot als jonge vent voor het eerst in de ogen te kijken, hoe het vroeger voelde om verliefd te zijn, over de mooie en moeilijke dingen in haar leven. Ik stelde vragen, heel veel vragen. Het was een zeer diepgaand gesprek. Ze leeft nog steeds vitaal en gretig haar leven voort. Op het moment dat zij dit leven los moet laten, zullen er nauwelijks nog vragen zijn. De antwoorden zijn al bekend.

Wat afscheid nemen betreft is er de afgelopen decennia veel veranderd. Wat echter altijd blijft na de dood van een dierbare, is rouw, grote droefenis en het gemis. Je leeft een leven voort dat voor altijd anders is. Dáár zal nooit iets in veranderen.

Onderwerp: Geen categorie

Niets meer te wensen . . .

15 oktober 2016 By Gerda Bijlmakers Reageer

Vrijdagmiddag 26 augustus trouwden Esther en Niels in de tuin van zíjn ouders. Zijn moeder noemde de plek waar de ceremonie werd gehouden ‘de Hemelpoort’. Zo voelde het ook, alsof we even in de hemel mochten vertoeven. Alle ingrediënten voor een mooie plechtigheid waren aanwezig: een knappe bruid en bruidegom,
de bloemetjes en kaarsjes langs het middenpad, de witte stoeltjes , de rozenblaadjes, de witte duiven. Een vader die het bruidspaar op mooie woorden en muziek traktee…rde en een bruid die met volle overgave een lied zong voor haar geliefde.
Een huwelijksceremonie is een openbare viering. Iedereen die zich verbonden voelt met het bruidspaar, op welke manier dan ook, mag aansluiten. Er waren veel belangstellenden aanwezig. De zon straalde in alle hevigheid. De temperatuur lag boven de 30 graden. Gelukkig was er voor bruid en bruidegom, de trouwambtenaar en voor veel gasten een plekje in de schaduw.
Alles zat mee en met volledige overgave zei het bruidspaar: “JA IK WIL”. Dit alles was een prachtig plaatje; er was werkelijk niets meer te wensen.

moodzfotografie-313-2

Onderwerp: Geen categorie

HUMOR

15 oktober 2016 By Gerda Bijlmakers Reageer

Het is nu begin oktober en met dit jaar nog enkele huwelijksceremonies in het vooruitzicht denk ik met plezier terug aan die van afgelopen zomer. Tijdens het intakegesprek vraag ik altijd aan het aanstaande bruidspaar: “Hoe willen jullie dat de huwelijksceremonie eruitziet? Wat zijn jullie wensen?” Het antwoord is bijna altijd unaniem: “Graag losjes met vooral ook humor erin”. Heerlijk . . . dan wil ik nog wel eens los gaan.
Een huwelijksplechtigheid is niet alleen een feestje voor het bruidspaar, ikzelf beleef er ook veel lol aan. Ik weet nog precies wat ik hier zei en wat het bij het bruidspaar en hun gasten losmaakte. Het kon nog net door de beugel. Privacy staat bij mij hoog in het vaandel . . . . dus ik moet het hierbij laten 🙂

chayenne-falco-221

 

Onderwerp: Geen categorie

Het Grenskerkmonument

15 oktober 2016 By Gerda Bijlmakers Reageer

Dat is geluk hebben, dat je gevraagd wordt om een bruidspaar te trouwen midden in het bos, luchtig en in de openlucht.
Ik weet niet welke goden de trouwelingen hadden aanbeden maar alles zat mee. De zon, die gefilterd door de hoge bomen scheen. De temperatuur om en nabij de 25 graden en last but not least een club gezellige huwelijksgasten waarmee ik veel interactie had.
Bruid en bruidegom, Natalie en Paul voelden zich erg op hun gemak. Op 2 september mocht ik hen trouwen bij het Grenskerkmonument midden in het (Neder-)Weerterbos.
Vroeger trouwden op deze locatie katholieken met protestanten. Iets wat destijds het daglicht niet kon verdragen. Zoals we allen weten overstijgt liefde alles en vormt geloof daar geen belemmering meer in. Er is sindsdien veel ten goede gekeerd. Dit bruidspaar gelooft in hun liefde voor elkaar. Dát zijn stenen, dáár kun je mee bouwen!
Na het JA-woord ontkurkte het bruidspaar zelf de champagneflessen en werd er een glaasje bubbels aangeboden aan alle gasten. Lekker losjes en informeel. Soms tikt de hemel de aarde aan.
Deze zonnige septemberdag was zo’n moment in het (Neder-)Weerterbos!

6n2a3850

Onderwerp: Geen categorie

Bonusdagen

15 oktober 2016 By Gerda Bijlmakers Reageer

Er zijn van die dagen die zo bijzonder zijn dat je ze het liefst nog eens op een later tijdstip over zou willen doen.
Dan zou je er jezelf extra op kunnen verheugen omdat je weet wat die dag je zou brengen. Ik noem het bonusdagen.
Het zijn dagen waar je op voorhand nog niet eens een grootse voorstelling bij had. Ze overkomen je gewoon.
Lekker weertje, mooie natuur, prachtige zonsondergang, gezellig samen met vrienden, liggen in je achtertuin, picknick in het park. …
Kleine investeringen genereren vaak groot geluk.
Onlangs vormde zich zo’n bonusdag. Ik was met mijn partner enkele dagen gaan fietsen in het rivierengebied in Gelderland.
Op de fiets zijn wij altijd erg close met elkaar. Het zijn de momenten waarop ik letterlijk en figuurlijk voel dat hij me uit de wind houdt.
Welke vrouw wil dat niet ervaren? Ik heb er vooral dán geen moeite mee om me te laten leiden.
Bonusdagen, wat zou het bijzonder zijn als we in het laatste jaar van ons leven die bijzonder mooie dagen nog eens over zouden mogen doen. Je leven afsluiten met een topgevoel!
Jules Deelder zei het heel veel jaren geleden al: “Voor je ouwe dag moet je geen geld sparen maar mooie momenten”.
Ik denk dat het wijs is om voor beide te kiezen.

_dsc4923-lage-res

Onderwerp: Geen categorie

Sanne en Mark

15 oktober 2016 By Gerda Bijlmakers Reageer

‘As dej jae good zeetj vör mien dochter dan kriegd jae met mich gein probleme’.

Dat waren de woorden die deze vader tegen zijn schoonzoon zei toen deze om de hand van zijn dochter vroeg.
Hij was geëmotioneerd en bijzonder trots toen hij zijn dochter weggaf. Het was een onvergetelijke huwelijksceremonie met veel interactie.
Het bruidspaar was adembenemend mooi. Ze gaven bijna licht ….. …
Ik weet heel zeker dat deze schoonzoon geen problemen krijgt met zijn schoonvader. Hij draagt diens dochter namelijk op handen. En ik twijfel er geen moment aan: dát zal hij zijn leven lang blijven doen!
moodzfotografie-355

Onderwerp: Geen categorie

Er was eens een klein lief meisje!

19 juni 2016 By Gerda Bijlmakers Reageer

 

Susanne_en_Eric_2016_02

Dit mooie meisje heet Isabelle. Deze foto is gemaakt vlak voordat ik haar ouders mocht trouwen. Ik leg haar uit wat het betekent als mensen, in dit geval haar vader en moeder, gaan trouwen. Ik spreek met haar af dat wanneer er tijdens de huwelijksceremonie iets gezegd wordt wat zij niet helemaal begrijpt dat ze mij even moet vragen om het ‘anders te zeggen’.
Ze kon zich, net als haar broer, helemaal vinden in de keuze van haar ouders om te gaan trouwen. Zij, Eric en Susanne,… deden dat op een heel authentieke manier. Behalve de getuigen was er niemand op de hoogte van de huwelijksvoltrekking. Dat was een verrassing voor dat moment en die verrassing viel heel goed. De huwelijksceremonie vond plaats met alleen
de inner-circle en het grote feest volgt op een ander moment.

Trouwen is een serieuze aangelegenheid. Doe het weloverwogen en met overtuiging en doe het vooral op de manier die bij je past!

Susanne_en_Eric_2016_09

Kijk eens hoe Isabelle de kinderakte met volle overgave tekent.
Ook zij weet: trouwen doe je niet zomaar, dat is menens!

 

Onderwerp: Geen categorie

  • « Vorige pagina
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • Volgende pagina »

Recente berichten

  • Doorlopen
  • Luisteren
  • Tinder
  • Maastricht-Parijs
  • Vrouwenvriendschappen

Laatste artikelen

  • Doorlopen
  • Luisteren
  • Tinder
  • Maastricht-Parijs
  • Vrouwenvriendschappen

Contact

Gerda Bijlmakers
Lindenstraat 3
6031 XT Nederweert

E: info@hartenvrouw.eu
T: +31(0)6 34725978

Copyright © 2021 · Hartenvrouw