Vandaag voltrok ik mijn eerste huwelijk van dit voorjaar.

Onlangs hoorde ik bij het afscheid van een collega de uitspraak “We leven niet in een tijdperk van verandering, maar in een verandering van tijdperk”. Deze zin laat me nog even niet los. Ik krijg er een heel plezant gevoel bij. Het klinkt alsof mensen zich niet meer laten betuttelen door meningen van anderen over hoe dingen zouden moeten gaan maar zich meer en meer afvragen hoe zij zelf willen dat dingen vorm krijgen. Men staat zichzelf toe om zaken met nieuwe ogen te zien met de moed over de rand te kijken.
Dat heb ik ook ervaren toen ik een gesprek had met het hoofd publieksdiensten van het Munttheater in Weert. In dit theater, waar ik altijd geniet van de prachtige ambiance, zowel in de theaterzaal als in de foyer, had ik in de functie van trouwambtenaar onlangs een afspraak met haar.

In het Munttheater kan sinds kort getrouwd worden. Hoe mooi is dat! Op het prachtige podium waar al heel veel grote artiesten hebben opgetreden kunnen bruidsparen nu ook hun ja-woord geven aan elkaar. Dat kan ook boven op de prachtige trappen of zelfs in de foyer, alles is mogelijk.

Ik kreeg er een rondleiding  en al wandelend kwamen er allerlei ideeën naar boven. Er is niks mis met trouwen in een gemeentehuis maar als je het hebt over trouwen op een toplocatie dan is dit Munttheater zeker een aanrader.

Hoe mooi is het wanneer je jezelf afvraagt hoe je huwelijksceremonie en  trouwdag er uit zou moeten komen zien. De mogelijkheden zijn namelijk grenzeloos . . . het is vaak een kwestie van ze bedenken en benoemen. Alles is mogelijk, althans wanneer je jezelf toestaat de opties te zien. Trouw je graag in een luchtballon of toch liever in een onderzeeër? Laat je door niemand weerhouden om het te doen. Ik zoek als trouwambtenaar namelijk graag met jullie de hoogte op en ga de diepte in.  Trouw je graag met twee beentjes op de grond? Ook dan zal ik jullie met plezier officieel in de echt verbinden. Trouw je graag ‘anders’? Ik doe mee. Want ook ik ben in voor verandering van tijdperk.

Mannen, in mijn eerste blog richt ik mij tot jullie. Vandaag is het Valentijnsdag. De dag bij uitstek waarop mensen hun liefde verklaren aan elkaar.   En ja, het is deze dag, 14 februari, waarop veel vrouwen ten huwelijk worden gevraagd . . . . en er dus ook veel vrouwen zijn die zich de 15^e realiseren dat ze wellicht wéér een jaar moeten wachten. Neem van mij aan . . . . alle andere dagen van het jaar lenen zich ook prima voor een huwelijksaanzoek en  de verrassing is dan wellicht des te groter.

Tja, en hoe pak je dát dan aan? Komen er hijskranen aan te pas die ongelukkigerwijs door daken vallen? Dient er een helikopter gehuurd te worden zodat de aanstaande bruidegom met knikkende knieën zijn toekomstige bruid tegemoet vliegt? Moet je naar de top van de Himalaya met de liefde van je leven of vraag je haar tijdens een mooie wandeling op de Utrechtse Heuvelrug? Mij lijkt dat iedere aanpak de beste is.  Internet loopt over van filmpjes met de meest bijzondere en bizarre huwelijksaanzoeken. Volgens mij is daar niks mis mee . . . zolang je maar dát doet wat bij je past.

Toch kunnen we er anno 2015 niet omheen . . . op feestjes hoor je vrouwen nog vaak jaren later met enige opwinding vertellen over het romantische huwelijksaanzoek van hun man die zich alle moeite heeft getroost om een verpletterende indruk te maken. Ja, vrouwen zijn er toch echt heel gevoelig voor.

Een prachtig huwelijksaanzoek is natuurlijk een mooie start. Wat daarna komt is nog veel mooier. Een partner die er altijd voor je is. Die aandacht voor je heeft en je inspireert om vooral jezelf te zijn. Iemand die alles van je weet en net daarom veel van je houdt. Het gevoel dat je iemands nummer één bent. Dát is pas bijzonder!