Deze kleine bruid en bruidegom moesten vandaag in hun armen knijpen. Kasteel Groot Buggenum was betoverend mooi versierd. Het was net een sprookje wat ze zagen. De zon deed wat je van een zon mag verwachten. Het hele plaatje klopte.
Op de eerste rij zaten twee oma’s en een opa. Zijn waren erg blij dat ze op hoge leeftijd het geluk van hun kleinkinderen mochten beleven. Ik vroeg aan de ouders of ze het bruidspaar nog wijze raad mee wilden geven. “Heb respect voor elkaar en geef elkaar de ruimte”, was hun antwoord. Vier generaties geven elkaar de liefde door. Jong geleerd is niet verkeerd!

Zaterdag 18 juli ….. een warme dag. Om 13.30 uur trouw ik een jong stel uit Amsterdam. De gasten vormen een kleurrijk gezelschap, een lust voor de ogen. De familie- en vriendschapsbanden zijn warm en oprecht. Dat zie ik en dat voel ik. De moeders van het bruidspaar zien er stralend uit. Tijdens de ceremonie komt de rol van een moeder natuurlijk altijd aan de orde. Moeders die, net als vaders, hun kinderen dat meegeven wat zijzelf waardevol en zinvol achten. Moeders hebben echter iets gemeenschappelijks …. zij mogen het leven letterlijk doorgeven. Moeder Natuur heeft vrouwen bijzondere krachten toebedeeld ….een voorrecht, niet in woorden te pakken. Op de trouwdag van hun kinderen moeten ze dat doen wat moeders vaak moeilijk vinden …. loslaten en vertrouwen hebben! Dat vraagt oefening ….. iedere dag opnieuw.

Donderdagmorgen 16 juli heb ik een afspraak bij Guulke in Nederweert met een bruidspaar. Zij trouwen in mei 2016 en vragen wat de mogelijkheden zijn wanneer ze kiezen voor mij als trouwambtenaar.
Twee prachtige mensen die hun trouwdag zorgvuldig voorbereiden en duidelijk weloverwogen keuzes maken.
Ik leg ze uit wat ze van mij mogen verwachten en hoe ik als zelfstandig trouwambtenaar te werk ga.
Een prettig gesprek . . . totdat Paul van de Kleine Winst zich ermee gaat bemoeien! Hij vindt het zijn plicht om mij als Ambtenaar van de Burgerlijke Stand te verwittigen van het feit dat deze toekomstige echtelieden al vóór hun huwelijksdag de liefde hebben bedreven.
Ik spreek Paul vermanend toe: “Hij die zonder zonde leeft werpe de eerste steen”. Zonder enige weerspraak loopt hij terug naar zijn terras. Heerlijke vent!

Vandaag las ik een artikel over een 103-jarige bruidegom en zijn 91-jarige bruid. In 1988 leerden ze elkaar kennen en gingen ze samenwonen. Op Valentijnsdag 2015, 27 jaar later, vroeg hij haar ten huwelijk. Dat is toch ruig!

Op z’n knieën gaan durfde de man niet meer . . . hij was bang dat hij dan niet meer overeind zou kunnen komen. Zij twijfelde geen moment en zei ‘JA’. Afgelopen zaterdag, 13 juni, zijn ze getrouwd. In de liefde kent leeftijd geen beperkingen. Het is een prettige gedachte om te weten dat aan sommige belangrijke levensbehoeftes geen einde komt. Ouderen zijn ons voorland . . . !

Karin en Stijn, twee bijzonder mooie mensen. Voor elkaar bestemd . . . . dat werd mij al snel duidelijk tijdens ons kennismakingsgesprek. Al 13 jaar samen en op 29 mei 2015 heb ik hun huwelijk mogen voltrekken. Ik vroeg om een krachtig ja en ik kreeg een krachtig JA. Soms vind ik het moeilijk om bruidsparen los te laten. Ik kruip even in hun wereld, ervaar hoe bijzonder ze zijn, ik verbind ze in de echt. . . . . en dan laat ik los. Daar stopt mijn taak als trouwambtenaar. Vaak wil ik weten hoe het verder gaat. Echter nazorg zit niet in het pakket . . . ze zijn zelf oud en wijs genoeg.

Gisteren was het 15-05-’15, een dag waarop in veel gemeenten het JA-woord klonk. Het is mensen eigen een speciale dag te koppelen aan een speciale datum. Onze koning gaf hierin het goede voorbeeld. Hij trouwde zijn prinses op 02-02-’02, en ze leefden nog lang en . . . .

Nog meer cijferwerk! Hier komt ‘ie : In cijfers uitgedrukt waarderen getrouwde mensen hun levensgeluk gemiddeld met een 7,9. Samenwoners geven hun relatie gemiddeld een 7,6. Dat is een verschil van 0,3%. Zou het de gok waard zijn?

Ik zal het bruidspaar dat gisteren in dit schattige toetertje trouwde overmorgen eens bellen om te vragen of de cijfers kloppen.

Vandaag voltrok ik mijn eerste huwelijk van dit voorjaar.

Onlangs hoorde ik bij het afscheid van een collega de uitspraak “We leven niet in een tijdperk van verandering, maar in een verandering van tijdperk”. Deze zin laat me nog even niet los. Ik krijg er een heel plezant gevoel bij. Het klinkt alsof mensen zich niet meer laten betuttelen door meningen van anderen over hoe dingen zouden moeten gaan maar zich meer en meer afvragen hoe zij zelf willen dat dingen vorm krijgen. Men staat zichzelf toe om zaken met nieuwe ogen te zien met de moed over de rand te kijken.
Dat heb ik ook ervaren toen ik een gesprek had met het hoofd publieksdiensten van het Munttheater in Weert. In dit theater, waar ik altijd geniet van de prachtige ambiance, zowel in de theaterzaal als in de foyer, had ik in de functie van trouwambtenaar onlangs een afspraak met haar.

In het Munttheater kan sinds kort getrouwd worden. Hoe mooi is dat! Op het prachtige podium waar al heel veel grote artiesten hebben opgetreden kunnen bruidsparen nu ook hun ja-woord geven aan elkaar. Dat kan ook boven op de prachtige trappen of zelfs in de foyer, alles is mogelijk.

Ik kreeg er een rondleiding  en al wandelend kwamen er allerlei ideeën naar boven. Er is niks mis met trouwen in een gemeentehuis maar als je het hebt over trouwen op een toplocatie dan is dit Munttheater zeker een aanrader.

Hoe mooi is het wanneer je jezelf afvraagt hoe je huwelijksceremonie en  trouwdag er uit zou moeten komen zien. De mogelijkheden zijn namelijk grenzeloos . . . het is vaak een kwestie van ze bedenken en benoemen. Alles is mogelijk, althans wanneer je jezelf toestaat de opties te zien. Trouw je graag in een luchtballon of toch liever in een onderzeeër? Laat je door niemand weerhouden om het te doen. Ik zoek als trouwambtenaar namelijk graag met jullie de hoogte op en ga de diepte in.  Trouw je graag met twee beentjes op de grond? Ook dan zal ik jullie met plezier officieel in de echt verbinden. Trouw je graag ‘anders’? Ik doe mee. Want ook ik ben in voor verandering van tijdperk.

Mannen, in mijn eerste blog richt ik mij tot jullie. Vandaag is het Valentijnsdag. De dag bij uitstek waarop mensen hun liefde verklaren aan elkaar.   En ja, het is deze dag, 14 februari, waarop veel vrouwen ten huwelijk worden gevraagd . . . . en er dus ook veel vrouwen zijn die zich de 15^e realiseren dat ze wellicht wéér een jaar moeten wachten. Neem van mij aan . . . . alle andere dagen van het jaar lenen zich ook prima voor een huwelijksaanzoek en  de verrassing is dan wellicht des te groter.

Tja, en hoe pak je dát dan aan? Komen er hijskranen aan te pas die ongelukkigerwijs door daken vallen? Dient er een helikopter gehuurd te worden zodat de aanstaande bruidegom met knikkende knieën zijn toekomstige bruid tegemoet vliegt? Moet je naar de top van de Himalaya met de liefde van je leven of vraag je haar tijdens een mooie wandeling op de Utrechtse Heuvelrug? Mij lijkt dat iedere aanpak de beste is.  Internet loopt over van filmpjes met de meest bijzondere en bizarre huwelijksaanzoeken. Volgens mij is daar niks mis mee . . . zolang je maar dát doet wat bij je past.

Toch kunnen we er anno 2015 niet omheen . . . op feestjes hoor je vrouwen nog vaak jaren later met enige opwinding vertellen over het romantische huwelijksaanzoek van hun man die zich alle moeite heeft getroost om een verpletterende indruk te maken. Ja, vrouwen zijn er toch echt heel gevoelig voor.

Een prachtig huwelijksaanzoek is natuurlijk een mooie start. Wat daarna komt is nog veel mooier. Een partner die er altijd voor je is. Die aandacht voor je heeft en je inspireert om vooral jezelf te zijn. Iemand die alles van je weet en net daarom veel van je houdt. Het gevoel dat je iemands nummer één bent. Dát is pas bijzonder!