Enkele weken geleden was ik uitgenodigd voor een samenzijn met een groep mensen die ik nauwelijks ken. Wij zaten die avond in een prachtige ambiance samen aan een diner. De telkens wisselende tafelschikking zorgde ervoor dat we bij iedere gang in ander gezelschap zaten. Nou ben ik van nature een echte vragensteller. Niet dat het mij altijd om de antwoorden gaat. Door het stellen van vragen geef je mensen aandacht. Bijvangst is dat er een gesprek op gang komt. Het is soms ook meer om erachter te komen wat er in iemands leven gebeurt en wat de drijfveren van iemands doen en laten zijn. Wat mij altijd opvalt is dat wanneer je mensen bevraagt, deze doorgaans heel graag antwoord geven. Vaak zitten mensen vol van hun eigen leefwereld, overtuigingen en meningen. Ze gaan vervolgens helemaal op in hun eigen waarheden en dan wordt er vaak vergeten een tegenvraag te stellen. Zo zat ik die avond aan tafel met ‘een zakenman in ruste’ die na zijn pensionering een eigen adviesbureau was gestart. Hij had meer dan 75 adviseurs in dienst. Toen ik hem vroeg of hij zelf ook openstond voor advies gaf hij aan: “Alleen als iemand mij een beter advies kan geven dan dat ik zelf zou geven”. Ik ga ervan uit dat deze wijze man feedback als een geschenk ziet. Aan een andere tafel vroeg ik aan de heren: “Welke mannen zitten hier bij mij aan tafel? Wat doen jullie in jullie leven en wat doen jullie niet (meer)? Er kwam ook hier weer een leuk gesprek op gang. De avond vloog om en ik was nog lang niet door mijn vragen heen. Eenmaal op weg huiswaarts realiseerde ik me echter dat ikzelf nauwelijks een wedervraag toegespeeld had gekregen. Niet erg hoor, ik ben getrouwd. Ik ben gewend om te luisteren 🙂 Ik moest denken aan een uitspraak van Herman Finkers. Toen deze enkele jaren geleden ziek werd zei hij tijdens een conference: “Toen ík ziek werd hoorde ik wat ánderen mankeerden”. Met andere woorden . . . mensen vragen aan je hoe het met je gaat en vervolgens vertelt de vragensteller zijn eigen verhaal. En soms slaat de verteller veel zijstraten in waar je niet op zit te wachten. Ik ben dan ook nooit te beroerd om te zeggen: “Doe mij maar de korte versie”. Uiteraard ben ik ook maar een mens en zit ik van tijd tot tijd zelf op de praatstoel. Toch realiseer ik me dat wanneer je het recht meent te hebben om te spreken je ook de plicht hebt om te luisteren. Of zoals een oude Chinese wijsheid luidt: ‘De reden dat mensen twee oren hebben en maar één mond is dat het dubbel zo moeilijk is om te luisteren dan om te spreken’.
About Gerda Bijlmakers
Hartenvrouw | BABS met passie! | Trakteert graag op mooie woorden
Geef een reactie