Binnenkort ben ik jarig. Tot aan mijn vijftigste levensjaar heb ik mijn verjaardag ieder jaar stevig gevierd. Familie en vrienden vulden op die dag ons huis. Heerlijk vond ik dat. Mijn vijftigste verjaardag heb ik destijds groots gevierd met een vrouwen- en een mannenfeest, los van elkaar. Met vrouwen ging ik aan de wijn en met mannen trok ik de natuur in. Twee prachtige albums met mooie woorden en dito plaatjes herinneren mij aan deze waardevolle uren.
De laatste 7 jaar vier ik mijn verjaardag in stilte, met man en meiden. Raar vind ik het, dat ik niet meer bij de jongeren hoor terwijl ik me van binnen nog heel jong voel. Dit had ik, toen ik jong wás, anders ingeschat. Ik meende namelijk dat de oudjes altíjd al oud waren en dat ík altijd jong zou blijven. Mijn paspoortleeftijd komt niet overeen met mijn gevoelsleeftijd: deze laatste is 35 jaar. Mijn spiegel vertelt me wat anders, dus die negeer ik zoveel als mogelijk.
Ik ben visueel ingesteld en denk in plaatjes.
Ik zie het leven als volgt: wanneer een mens wordt geboren leert hij kruipen en kruipt hij richting een groot podium. Hij kruipt aan de voorzijde de traptreden omhoog. Eenmaal óp dat podium recht hij zijn rug, loopt hij verder en komt hij van tijd tot tijd in de spotlights te staan. Op díe momenten, op dagen van geluk, staat hij vol in het licht. Topmomenten in zijn jeugd, de dag waarop hij zijn lief ontmoet, de dag waarop hij met z’n lief trouwt, de geboorte van zijn kind, de mooie vakanties, de hoogtijdagen uit zijn leven.
We weten ons allemaal de dagen te herinneren waarop we tot bloei kwamen. Ze duren nog steeds voort.
Bij licht hoort schaduw. In ieders leven waait van tijd tot tijd een kwaaie wind.
Er rust echter één verplichting op dat podium: ‘DOORLOPEN!’ Je bent namelijk geneigd te denken dat het leven één oneindige speelplaats is. Maar aan de achterzijde van dat podium wachten wederom traptreden…… omlaag. Die wil je, wanneer je in de bloei van je leven bent nog niet zien.“All things must pass” zong George Harrison. Ik denk dat hij het over díe andere traptreden heeft . . . . die ik voorlopig nog niet in mijn vizier wil krijgen. Ik blijf hunkeren naar nieuwe uitdagingen en ga plannen maken voor nu en ergens in de toekomst, want dat is wat jonge mensen doen!
Geef een reactie