Het is nu begin oktober en met dit jaar nog enkele huwelijksceremonies in het vooruitzicht denk ik met plezier terug aan die van afgelopen zomer. Tijdens het intakegesprek vraag ik altijd aan het aanstaande bruidspaar: “Hoe willen jullie dat de huwelijksceremonie eruitziet? Wat zijn jullie wensen?” Het antwoord is bijna altijd unaniem: “Graag losjes met vooral ook humor erin”. Heerlijk . . . dan wil ik nog wel eens los gaan.
Een huwelijksplechtigheid is niet alleen een feestje voor het bruidspaar, ikzelf beleef er ook veel lol aan. Ik weet nog precies wat ik hier zei en wat het bij het bruidspaar en hun gasten losmaakte. Het kon nog net door de beugel. Privacy staat bij mij hoog in het vaandel . . . . dus ik moet het hierbij laten 🙂

 

Er zijn van die dagen die zo bijzonder zijn dat je ze het liefst nog eens op een later tijdstip over zou willen doen.
Dan zou je er jezelf extra op kunnen verheugen omdat je weet wat die dag je zou brengen. Ik noem het bonusdagen.
Het zijn dagen waar je op voorhand nog niet eens een grootse voorstelling bij had. Ze overkomen je gewoon.
Lekker weertje, mooie natuur, prachtige zonsondergang, gezellig samen met vrienden, liggen in je achtertuin, picknick in het park. …
Kleine investeringen genereren vaak groot geluk.
Onlangs vormde zich zo’n bonusdag. Ik was met mijn partner enkele dagen gaan fietsen in het rivierengebied in Gelderland.
Op de fiets zijn wij altijd erg close met elkaar. Het zijn de momenten waarop ik letterlijk en figuurlijk voel dat hij me uit de wind houdt.
Welke vrouw wil dat niet ervaren? Ik heb er vooral dán geen moeite mee om me te laten leiden.
Bonusdagen, wat zou het bijzonder zijn als we in het laatste jaar van ons leven die bijzonder mooie dagen nog eens over zouden mogen doen. Je leven afsluiten met een topgevoel!
Jules Deelder zei het heel veel jaren geleden al: “Voor je ouwe dag moet je geen geld sparen maar mooie momenten”.
Ik denk dat het wijs is om voor beide te kiezen.

 

 

Het jaar 2015 loopt ten einde. De laatste woorden die gezongen worden in de laatste minuten van 2015 zijn : Nothing to kill or die for . . . no religion too. Imagine all the people, living life in peace… John Lennon heeft, toen deze single op 11 oktober 1971 uitkwam, al goed ingeschat dat het bewerkstelligen van vrede een blijvende inspanning vergt. Oorlog voeren is blijkbaar nog altijd makkelijker dan vrede creëren. Alleen in ons hoofd weten we hoe een vredige wereld eruit zou kunnen zien. Godsdienst, geld en ego’s staan meer dan ooit vrede in de weg. Hopelijk lukt het de volgende generaties om deze obstakels te elimineren.

Het jaar 2015 was gevuld met mooie en afschuwelijke gebeurtenissen. Het was een jaar waarin mensen elkaar vonden en waarin mensen elkaar kwijtraakten. Een jaar waarin mensen hun dromen verwezenlijkten en anderen moesten stoppen met dromen, omdat hun tijd op is geraakt. Een jaar waarin we geboortekaartjes en rouwbrieven ontvingen. Het was een jaar waarin sommigen van ons een marathon liepen en anderen blij waren wanneer ze een half uurtje konden wandelen in het bos. Voor sommigen was 2015 een topjaar, voor anderen een jaar dat gewoon voortkabbelde. Een jaar waarin sommige mensen hun droomhuis bouwden en anderen moesten vluchten uit hun armoedige huisjes. Het was een jaar waarin mensen innovatieve ideeën kregen waar anderen zich de naam van hun geliefde niet eens meer konden herinneren. In 2015 ontstonden nieuwe vriendschappen en verwaterden oude. Dit alles is van alle tijd . . . . in het nieuwe jaar zal het niet anders zijn.  Op veel van wat er gebeurde hadden we geen invloed. Op veel hadden we dat wel, maar hebben we ons dat vaak pas achteraf gerealiseerd.

Maak in 2016 waar waarin je gelooft.

Op 23 december , twee dagen voor Kerstmis, mocht ik een huwelijk voltrekken. Twee mensen, hij 63 en zij 62 jaar en dolgelukkig met elkaar. Samen met hun kinderen, kleinkinderen en vrienden uit ‘the inner circle’ vond er een intieme huwelijksplechtigheid plaats. Locatie: de Peelboerderij bij natuurcentrum de Pelen in Ospel. Er waren veel mooie mensen aanwezig die ieder op hun eigen manier een rol speelden. Een zoon was de ceremoniemeester, een vriend was fotograaf, een zus videograaf, een zwager verzorgde de muziek, een vriendin las gedichten voor, een vriend speelde saxofoon en twee vriendinnen ‘op leeftijd’ wilden de kans niet voor bij laten gaan om bruidsmeisjes te spelen. Een bijzonder amusant gezelschap.

Medio september belde zij mij op: ‘Gerda, Jan heeft mij ten huwelijk gevraagd. Dat ik dit nog mee mag maken. Ik weet niet hóe onze trouwdag eruit ziet maar ik wil dat jíj ons trouwt’.

Wanneer ik met bruidsparen in contact kom stuur ik hen altijd een vragenlijst met het verzoek mij op voorhand info te verstrekken. Zo leer ik het bruidspaar al een beetje kennen alvorens ik ze in de ogen kijk. Bij dit bruidspaar telden de antwoorden op mijn vragenlijst veel kantjes. Dat kan ook niet anders wanneer er al zoveel levensjaren zoveel levenswijsheid hebben opgeleverd. Ik had een boek over hen kunnen schrijven.

Deze bruid en bruidegom staan in de bloei van hun leven . . . leeftijd en liefde staan elkaar echt niet in de weg.

Een Engelse dichter schreef ooit : ‘The youth is wasted on the young’ . . . ik zou er van willen maken: ‘The youth is definitely not wasted on the elderly! ‘

Vrijdagmiddag 4 sept. belde mijn vriendin. Haar vader was die ochtend op 87-jarige leeftijd overleden. Zij vroeg, namens de familie, of ik als ceremonieel spreker het afscheid wilde begeleiden.
Ik ben niet verbonden aan een begrafenisondernemer en verzorg als Hartenvrouw op zelfstandige basis ‘niet kerkelijke’ afscheidsceremonies .
Op zaterdagmiddag zat ik met de 7 eigen kinderen in het appartement van hun vader. Veel vragen heb ik hen gesteld en ik kreeg nóg meer antwoorden.
Het was een mooi samenspel en ieder vertelde -los van elkaar- en -soms door elkaar- welke man hun vader was en wat hij voor ieder betekende.
Vier uur lang was ik toehoorder van zijn levensverhaal. Een dag later begon ik mijn aantekeningen uit te werken en heb ik zijn levensverhaal ‘met aandacht voor de werkelijkheid’ geschreven.
Op maandagavond ging ik weer terug naar de nabestaanden om zijn levensverhaal aan hen voor te lezen.
Dit doe ik zodat ik ook zeker weet dat ik niets over het hoofd zie, er geen onwaarheden in zitten en het allerbelangrijkste . . . dat zij in alles hun vader herkennen.
Afgelopen woensdagmiddag was de afscheidsdienst in de kerk van Budschop. Een niet kerkelijke dienst waarbij puur en alleen over de overledene, zijn vrouw en hun gezin, werd gesproken.
Een dochter, een schoondochter en een kleindochter spraken met warmte en in alle eerlijkheid over hun vader, schoonvader en opa. De kinderen hadden zorgvuldig mooie muzieknummers uitgezocht.
Het was stil in de kerk, de bezoekers hadden veel aandacht voor de gesproken woorden. Soms was er humor soms waren er tranen.
Ook deze middag werd mij weer de vraag gesteld of ik het niet lastig vind trouw- en rouwceremonies te verzorgen omdat deze zoveel van elkaar verschillen. Ik ervaar dat de verschillen niet zo groot zijn.
Ik vertel levensverhalen van mensen bij gedenkwaardige momenten. Uitgangspunt is dat ik mensen graag trakteer op mooie woorden.
Bij een huwelijk om de vreugde te vergroten en bij een afscheid om de pijn misschien een beetje te verzachten.
Vanaf januari 2015 ben ik begonnen als Hartenvrouw . . . ik had nooit durven vermoeden dat er zoveel moois op mijn pad zou komen.

Op dit moment verblijf ik met mijn oudste dochter in Sevilla. In de reisgidsen lees ik dat je op zaterdag tijd moet vrijmaken voor ‘bruidjes kijken’ in de vele kerken die deze stad telt. Ik ben me eens gaan verdiepen in welke eisen een land stelt wanneer je daar als buitenlander trouwt.

In Frankrijk trouwen kan alleen wanneer een van de echtelieden de Franse nationaliteit heeft of er werkt of woont. Dan maar op zoek naar een geschikte Fransoos.
Wanneer je in Mexico trouwt dien je eerst een bloedtest te ondergaan. En nu komt ie …. wanneer je daar binnen 12 maanden voor de tweede keer trouwt, ook een zwangerschapstest. De bruid mag namelijk niet zwanger zijn op het moment van trouwen. Ja, die Mexicanen leren je wel manieren.
In Zuid-Afrika stellen ze als eis dat het officiële trouwboekje binnen of onder ’n dak, dus niet in de open lucht, door de trouwambtenaar wordt getekend! Dat is niet teveel gevraagd, toch?