Het jaar 2015 loopt ten einde. De laatste woorden die gezongen worden in de laatste minuten van 2015 zijn : Nothing to kill or die for . . . no religion too. Imagine all the people, living life in peace… John Lennon heeft, toen deze single op 11 oktober 1971 uitkwam, al goed ingeschat dat het bewerkstelligen van vrede een blijvende inspanning vergt. Oorlog voeren is blijkbaar nog altijd makkelijker dan vrede creëren. Alleen in ons hoofd weten we hoe een vredige wereld eruit zou kunnen zien. Godsdienst, geld en ego’s staan meer dan ooit vrede in de weg. Hopelijk lukt het de volgende generaties om deze obstakels te elimineren.

Het jaar 2015 was gevuld met mooie en afschuwelijke gebeurtenissen. Het was een jaar waarin mensen elkaar vonden en waarin mensen elkaar kwijtraakten. Een jaar waarin mensen hun dromen verwezenlijkten en anderen moesten stoppen met dromen, omdat hun tijd op is geraakt. Een jaar waarin we geboortekaartjes en rouwbrieven ontvingen. Het was een jaar waarin sommigen van ons een marathon liepen en anderen blij waren wanneer ze een half uurtje konden wandelen in het bos. Voor sommigen was 2015 een topjaar, voor anderen een jaar dat gewoon voortkabbelde. Een jaar waarin sommige mensen hun droomhuis bouwden en anderen moesten vluchten uit hun armoedige huisjes. Het was een jaar waarin mensen innovatieve ideeën kregen waar anderen zich de naam van hun geliefde niet eens meer konden herinneren. In 2015 ontstonden nieuwe vriendschappen en verwaterden oude. Dit alles is van alle tijd . . . . in het nieuwe jaar zal het niet anders zijn.  Op veel van wat er gebeurde hadden we geen invloed. Op veel hadden we dat wel, maar hebben we ons dat vaak pas achteraf gerealiseerd.

Maak in 2016 waar waarin je gelooft.

Op 23 december , twee dagen voor Kerstmis, mocht ik een huwelijk voltrekken. Twee mensen, hij 63 en zij 62 jaar en dolgelukkig met elkaar. Samen met hun kinderen, kleinkinderen en vrienden uit ‘the inner circle’ vond er een intieme huwelijksplechtigheid plaats. Locatie: de Peelboerderij bij natuurcentrum de Pelen in Ospel. Er waren veel mooie mensen aanwezig die ieder op hun eigen manier een rol speelden. Een zoon was de ceremoniemeester, een vriend was fotograaf, een zus videograaf, een zwager verzorgde de muziek, een vriendin las gedichten voor, een vriend speelde saxofoon en twee vriendinnen ‘op leeftijd’ wilden de kans niet voor bij laten gaan om bruidsmeisjes te spelen. Een bijzonder amusant gezelschap.

Medio september belde zij mij op: ‘Gerda, Jan heeft mij ten huwelijk gevraagd. Dat ik dit nog mee mag maken. Ik weet niet hóe onze trouwdag eruit ziet maar ik wil dat jíj ons trouwt’.

Wanneer ik met bruidsparen in contact kom stuur ik hen altijd een vragenlijst met het verzoek mij op voorhand info te verstrekken. Zo leer ik het bruidspaar al een beetje kennen alvorens ik ze in de ogen kijk. Bij dit bruidspaar telden de antwoorden op mijn vragenlijst veel kantjes. Dat kan ook niet anders wanneer er al zoveel levensjaren zoveel levenswijsheid hebben opgeleverd. Ik had een boek over hen kunnen schrijven.

Deze bruid en bruidegom staan in de bloei van hun leven . . . leeftijd en liefde staan elkaar echt niet in de weg.

Een Engelse dichter schreef ooit : ‘The youth is wasted on the young’ . . . ik zou er van willen maken: ‘The youth is definitely not wasted on the elderly! ‘

Vrijdagmiddag 4 sept. belde mijn vriendin. Haar vader was die ochtend op 87-jarige leeftijd overleden. Zij vroeg, namens de familie, of ik als ceremonieel spreker het afscheid wilde begeleiden.
Ik ben niet verbonden aan een begrafenisondernemer en verzorg als Hartenvrouw op zelfstandige basis ‘niet kerkelijke’ afscheidsceremonies .
Op zaterdagmiddag zat ik met de 7 eigen kinderen in het appartement van hun vader. Veel vragen heb ik hen gesteld en ik kreeg nóg meer antwoorden.
Het was een mooi samenspel en ieder vertelde -los van elkaar- en -soms door elkaar- welke man hun vader was en wat hij voor ieder betekende.
Vier uur lang was ik toehoorder van zijn levensverhaal. Een dag later begon ik mijn aantekeningen uit te werken en heb ik zijn levensverhaal ‘met aandacht voor de werkelijkheid’ geschreven.
Op maandagavond ging ik weer terug naar de nabestaanden om zijn levensverhaal aan hen voor te lezen.
Dit doe ik zodat ik ook zeker weet dat ik niets over het hoofd zie, er geen onwaarheden in zitten en het allerbelangrijkste . . . dat zij in alles hun vader herkennen.
Afgelopen woensdagmiddag was de afscheidsdienst in de kerk van Budschop. Een niet kerkelijke dienst waarbij puur en alleen over de overledene, zijn vrouw en hun gezin, werd gesproken.
Een dochter, een schoondochter en een kleindochter spraken met warmte en in alle eerlijkheid over hun vader, schoonvader en opa. De kinderen hadden zorgvuldig mooie muzieknummers uitgezocht.
Het was stil in de kerk, de bezoekers hadden veel aandacht voor de gesproken woorden. Soms was er humor soms waren er tranen.
Ook deze middag werd mij weer de vraag gesteld of ik het niet lastig vind trouw- en rouwceremonies te verzorgen omdat deze zoveel van elkaar verschillen. Ik ervaar dat de verschillen niet zo groot zijn.
Ik vertel levensverhalen van mensen bij gedenkwaardige momenten. Uitgangspunt is dat ik mensen graag trakteer op mooie woorden.
Bij een huwelijk om de vreugde te vergroten en bij een afscheid om de pijn misschien een beetje te verzachten.
Vanaf januari 2015 ben ik begonnen als Hartenvrouw . . . ik had nooit durven vermoeden dat er zoveel moois op mijn pad zou komen.

Op dit moment verblijf ik met mijn oudste dochter in Sevilla. In de reisgidsen lees ik dat je op zaterdag tijd moet vrijmaken voor ‘bruidjes kijken’ in de vele kerken die deze stad telt. Ik ben me eens gaan verdiepen in welke eisen een land stelt wanneer je daar als buitenlander trouwt.

In Frankrijk trouwen kan alleen wanneer een van de echtelieden de Franse nationaliteit heeft of er werkt of woont. Dan maar op zoek naar een geschikte Fransoos.
Wanneer je in Mexico trouwt dien je eerst een bloedtest te ondergaan. En nu komt ie …. wanneer je daar binnen 12 maanden voor de tweede keer trouwt, ook een zwangerschapstest. De bruid mag namelijk niet zwanger zijn op het moment van trouwen. Ja, die Mexicanen leren je wel manieren.
In Zuid-Afrika stellen ze als eis dat het officiële trouwboekje binnen of onder ’n dak, dus niet in de open lucht, door de trouwambtenaar wordt getekend! Dat is niet teveel gevraagd, toch?

Deze kleine bruid en bruidegom moesten vandaag in hun armen knijpen. Kasteel Groot Buggenum was betoverend mooi versierd. Het was net een sprookje wat ze zagen. De zon deed wat je van een zon mag verwachten. Het hele plaatje klopte.
Op de eerste rij zaten twee oma’s en een opa. Zijn waren erg blij dat ze op hoge leeftijd het geluk van hun kleinkinderen mochten beleven. Ik vroeg aan de ouders of ze het bruidspaar nog wijze raad mee wilden geven. “Heb respect voor elkaar en geef elkaar de ruimte”, was hun antwoord. Vier generaties geven elkaar de liefde door. Jong geleerd is niet verkeerd!

Zaterdag 18 juli ….. een warme dag. Om 13.30 uur trouw ik een jong stel uit Amsterdam. De gasten vormen een kleurrijk gezelschap, een lust voor de ogen. De familie- en vriendschapsbanden zijn warm en oprecht. Dat zie ik en dat voel ik. De moeders van het bruidspaar zien er stralend uit. Tijdens de ceremonie komt de rol van een moeder natuurlijk altijd aan de orde. Moeders die, net als vaders, hun kinderen dat meegeven wat zijzelf waardevol en zinvol achten. Moeders hebben echter iets gemeenschappelijks …. zij mogen het leven letterlijk doorgeven. Moeder Natuur heeft vrouwen bijzondere krachten toebedeeld ….een voorrecht, niet in woorden te pakken. Op de trouwdag van hun kinderen moeten ze dat doen wat moeders vaak moeilijk vinden …. loslaten en vertrouwen hebben! Dat vraagt oefening ….. iedere dag opnieuw.

Donderdagmorgen 16 juli heb ik een afspraak bij Guulke in Nederweert met een bruidspaar. Zij trouwen in mei 2016 en vragen wat de mogelijkheden zijn wanneer ze kiezen voor mij als trouwambtenaar.
Twee prachtige mensen die hun trouwdag zorgvuldig voorbereiden en duidelijk weloverwogen keuzes maken.
Ik leg ze uit wat ze van mij mogen verwachten en hoe ik als zelfstandig trouwambtenaar te werk ga.
Een prettig gesprek . . . totdat Paul van de Kleine Winst zich ermee gaat bemoeien! Hij vindt het zijn plicht om mij als Ambtenaar van de Burgerlijke Stand te verwittigen van het feit dat deze toekomstige echtelieden al vóór hun huwelijksdag de liefde hebben bedreven.
Ik spreek Paul vermanend toe: “Hij die zonder zonde leeft werpe de eerste steen”. Zonder enige weerspraak loopt hij terug naar zijn terras. Heerlijke vent!

Vandaag las ik een artikel over een 103-jarige bruidegom en zijn 91-jarige bruid. In 1988 leerden ze elkaar kennen en gingen ze samenwonen. Op Valentijnsdag 2015, 27 jaar later, vroeg hij haar ten huwelijk. Dat is toch ruig!

Op z’n knieën gaan durfde de man niet meer . . . hij was bang dat hij dan niet meer overeind zou kunnen komen. Zij twijfelde geen moment en zei ‘JA’. Afgelopen zaterdag, 13 juni, zijn ze getrouwd. In de liefde kent leeftijd geen beperkingen. Het is een prettige gedachte om te weten dat aan sommige belangrijke levensbehoeftes geen einde komt. Ouderen zijn ons voorland . . . !

Karin en Stijn, twee bijzonder mooie mensen. Voor elkaar bestemd . . . . dat werd mij al snel duidelijk tijdens ons kennismakingsgesprek. Al 13 jaar samen en op 29 mei 2015 heb ik hun huwelijk mogen voltrekken. Ik vroeg om een krachtig ja en ik kreeg een krachtig JA. Soms vind ik het moeilijk om bruidsparen los te laten. Ik kruip even in hun wereld, ervaar hoe bijzonder ze zijn, ik verbind ze in de echt. . . . . en dan laat ik los. Daar stopt mijn taak als trouwambtenaar. Vaak wil ik weten hoe het verder gaat. Echter nazorg zit niet in het pakket . . . ze zijn zelf oud en wijs genoeg.